Jest ona tak samo ważna jak miód i pyłek kwiatowy. Woda jako składnik pokarmu, bez którego pszczoły obejść się nie mogą, jest im nieodzowna. Jedynie zimą, gdy miód lub pokarm cukrowy rozrzedza się w niezasklepionych komórkach albo latem, gdy do gniazda jest przynoszony wodnisty nektar, woda zawarta w pokarmie zaspokaja w pełni potrzeby rodziny,

 

Największe zapotrzebowanie na wodę przejawia rodzina na wiosnę, gdy w gnieździe rozwija się bardzo dużo larw. Starsze z nich są karmione papką z rozcieńczonego miodu i pierzgi. Dużo wody zużywają młode pszczoły odżywiające się pierzgą gdyż muszą ją rozcieńczać. Dobowe zapotrzebowanie rodziny w tym czasie wynosi około 50 g a przy suchej i wietrznej pogodzie nawet 200 g. Aby pokryć to zapotrzebowanie rodziny wodziarki muszą wykonać 2000 – 6500 lotów. Jednorazowo pszczoła przynosi 30 – 35 mg wody. Większe odległości do poidła, w niepomyślnych warunkach, zmuszają pszczoły do pracy wykonywanej kosztem zwiększonego zużycia pokarmu oraz dużego zużycia energii.

​

Poidło umieszczone blisko uli , w zacisznym nasłonecznionym miejscu, oszczędza siły wodziarek i wiele z nich ratuje od śmierci. Najlepsze poidło to zagłębione nieco w ziemi, o powierzchni około 1×1 m, wykonane z blachy lub desek. Warstwa wody powinna wynosić około 10 mm – co ułatwia jej ogrzanie, systematycznie uzupełniana z odpowiednio dużego pojemnika. Poidło wyłożone mchem lub słomą zapobiega topieniu się pszczół. Powinno być ono często oczyszczane i co pewien czas odkażane. Nad nim powinno być rozciągnięte zadaszenie najlepiej z grubej folii, by nie było zanieczyszczane kałem oddawanym przez przelatujące pszczoły. Do poidła mogą też spadać wyrzucane w powietrze przez przemysł pyły zawierające tlenki metali i niemetali, które w połączeniu z wodą tworzą ługi lub kwasy, są one szkodliwe dla pszczół. Dodatkową zaletą takiego poidła jest to, że w czasie niewielkich ciągłych opadów pszczoły mogą pobierać wodę pod osłoną daszku.

​

Zaopatrzenie pszczół w wodę jest bardzo istotne, dotyczy to szczególnie wiosny. Wtedy jest ona tak niezbędna dla rodziny, że wodziarki wylatują po nią nawet przy temperaturze 8-10 stopni. Wtedy wiele z nich ginie a zaopatrzenie rodzin w wodę jest niedostateczne co niekorzystnie wpływa na ich rozwój. Ten stan potęguje się, gdy wodziarki , przy niskiej temperaturze, nie mogą dokonywać lotów. Wtedy powinniśmy stosować indywidualne pojenie rodzin , bezpośrednio dostarczając wodę do ula w małych podkarmiaczkach ramkowych lub butelkach plastykowych. Jest to czynność pracochłonna ale godna polecenia. Korzyści płynące z tego sposobu dostarczania wody z nadwyżką wynagradzają poniesiony trud. Zaoszczędza to siły wodziarek i zapobiega ich ginięciu w czasie niepomyślnej pogody.

 

Poidło poprawia stan higieny pasieki przez eliminowanie pobierania wody ze ścieków, zakażonych kałuż czy gnojowni; wpływa korzystnie na rozwój rodziny a pośrednio na jej wydajność.

Rozpoczynając indywidualne podawanie rodzinie wody najpierw, dla zachęty, dajemy w podkarmiaczce rzadki syrop cukrowy. Po przyzwyczajeniu się pszczół do miejsca jego pobierania, zastępujemy go wodą.

 

Pszczoły pobierają potrzebną im wodę pod warunkiem że stale będą ją miały w podkarmiaczce. Brak w niej wody choćby w ciągu krótkiego czasu zmusza wodziarki do szukania jej w terenie i odzwyczaja je od źródła – podkarmiaczki. Aby ten zabieg spełnił swe zadanie musimy unikać wszelkich przerw w dopływie wody w podkarmiaczce.

​

Bogdan Piekarz